Yalnızlık hayatın bir eksikliği değil, ruhun büyümesi için bir verimli toprak. Bir zamanlar son derece parlak olan anılar, genellikle kar gibi sessiz bir yalnızlıkla birlikte gelir. Korkma, yalnızlık bir ceza değildir, hayatın en derin yankısıdır. Ya yalnız ol ya da sıradan, akıllı insanlar acı ve sıkıntılardan kurtulmaya, huzur ve rahatlık aramaya çalışır, rahatsız edilmediği bir yaşam sürer. Bir kişi ne kadar başkalarıyla etkileşime girmeye hevesli olursa, onun zeka seviyesi o kadar sıradan olur; sıkıcılığın özü içsel boşluktadır. Hayat bir arzu yumağıdır, arzular tatmin edilmediğinde acı verir, tatmin edildiğinde ise sıkıcı olur; hayat bir salıncak gibi acı ile sıkıcılık arasında sallanır. Düşük kaliteli sosyal etkileşim, yüksek kaliteli yalnızlıktan daha kötüdür; yalnız kalmayı ve kendinle diyalog kurmayı seçmek, iç huzuru bulmanın yoludur. Mutluluk, ölçülülükten gelir: Tüm sınırlamalar ve kısıtlamalar, mutluluğumuzu artırmaya yardımcı olur. Görüş alanımız, aktivitelerimiz ve temas ettiğimiz çevre ne kadar geniş olursa, hissettiğimiz kaygı veya endişe o kadar fazla olur.